25 jaar FELIWAY award

Op een zondagmiddag kreeg ik ineens een telefoontje van een huisgenoot van mij. Ik was zelf niet thuis. Hij vertelde mij dat onze huisgenoot Roger meegenomen was met de ambulance. Toen ik ‘s avonds thuiskwam stonden er paar vrienden van hem voor zijn deur. Hij vertelde mij dat roger onderzoeken kreeg. Daarnaast bracht hij het vreselijke nieuws dat de kat van Roger, genaamd Renz, ontsnapt was. Ze konden Renz nergens meer vinden en ze hadden al de hele avond gezocht. De volgende ochtend ging ik meteen naar het ziekenhuis. Het eerste wat Roger vroeg was hoe het met Renz was. Ik had maar niks gezegd over het feit dat Renz ontsnapt was. Later die dag hoorde ik dat hij onder een motorkap van een auto lag en toen een paar vrienden hem wilde vangen, wederom is ontsnapt. Dit keer in een erg hoge boom. De brandweer kwam ter plaatse. Ze kregen de kat niet uit de boom. Ze vertelden dat de kat er misschien s nachts zelf uit zou komen. De volgende dag ging ik een bosje bloemen halen voor Roger. Toen ik terug kwam zag ik dat de brandweer weer was gebeld. Het heeft langer dan een uur geduurd, maar ze hadden Renz te pakken. Renz lifte met het bakje van de brandweer mee naar beneden. Eenmaal beneden vloog Renz meteen in mijn armen met grote en bange ogen.
De brandweermannen, de beste vriend van Roger en ik liepen naar mijn huis. De brandweer vroeg waar hij Renz neer mocht zetten. Ik had de kamer van Roger al opengemaakt, maar bedacht me dat het heel zielig was als de kat alleen zat. Maar wat moet ik nou met een kat? Toch besloten om voor mijn huisgenoot zijn kat in huis te nemen. Renz kreeg eten en bleef in het reismandje zitten. Ik ging meteen Roger bezoeken in het ziekenhuis en toen ik weer terug thuiskwam, was Renz uit haar mandje.
Overal gekeken, maar nergens kon ik Renz vinden. Midden in de nacht hoorde ik ineens gekrab onder mijn bed. Een opluchting, want toen wist ik dat Renz onder mijn bed zat.
Na 2 dagen liet Renz zichzelf zien. Eten en drinken durfde ze niet.
De derde dag, mocht ik haar aaien
Na 1 week voelde ze zich helemaal thuis
Na 1,5 week waren we onafscheidelijk en sliep Renz zelfs bij mij in bed.
In die week werd ook bekend dat Roger niet meer beter werd. Ik heb hem beloofd om voor Renz te blijven zorgen. Ik was zelf immers al gehecht aan de kat. Omdat Renz mijn kat werd, heb ik informatie gevraagd over de kat. Denk maar aan geslacht, castratie, chippen etc.
Roger vertelde me dat Renz een mannetje is en gecastreerd was.
Toen ik thuiskwam, vloog Renz me meteen miauwend in de armen. Smekend om eten, terwijl toen ik van huis ging een grote bak met brokken en pate heb achtergelaten. Ik belde mijn moeder op. Mijn moeder vertelde me dat ik dat beest veel te veel verwend heb. Wat logisch is, arm beest in de boom. Ik moest het eten af gaan bouwen. Daarnaast had ik een vriendin van een andere huisgenoot gesproken die ook verstand heeft van katten. Zij vertelde me dat ik op vaste tijdstippen eten moest gaan geven.
Dit deed ik, maar ik merkte dat Renz veel honger had.
Donderdagavond 8 april ben ik bij roger in het ziekenhuis geweest. We hadden het weer over Renz en bij welke dierenarts ze zat en dat soort dergelijke zaken.
Toen ik thuis kwam, vond ik bloeddruppels op de grond. Het was al snel duidelijk dat dit uit Renz kwam. Ik dacht: jeetje, het is een vrouwtje.
Ik ging ervan uit als hondenmens dat ze loops was. Heel de avond vroeg ze om aandacht en bleef ze tegen me aanliggen.
Later die avond vertelde mijn moeder dat katten helemaal geen bloedverlies hebben en dat ze waarschijnlijk een baarmoederontsteking heeft. Het plan was dus om ‘s ochtends naar de dierenarts met
Renz te gaan.
De nacht was afgrijselijk. Renz liep 1000 keer naar de kattenbak en kon zich geen houding vinden in bed. Ik heb haar heel de nacht in mijn armen gehad, op deze manier bleef ze rustig.
Eindelijk in diepe slaap schrok ik wakker van piep geluiden. Ik dacht dat er een muis op mijn kamer zat. Maar ik hoorde Renz er niet achteraan rennen? Daarnaast voelde mijn dekens ontzettend zwaar en nat. Ik deed de zaklamp van mn telefoon aan en zag 1 rode vlek liggen. Ik dacht even op dat moment dat ik nog droomde. Ik deed mijn zaklamp uit en deed mijn rolgordijn vanuit mijn bed open. Het licht kwam mijn kamer binnen. Het eerste wat ik zag waren twee dode kittens die aan de rechterkant van mamapoes Renz lagen. Wederom dacht ik dat ik droomde. Ik keek naar Renz die haar twee pas geboren kittens (die het wel hadden overleefd) melk gaf. Van geluk sprongen de tranen in mijn ogen, maar ook tranen van stress en verdriet. Ik heb die arme renz minder eten gegeven en ik had haar moeten helpen met de bevalling. Dan hadden misschien alle kittens het overleefd. In paniek facetime ik mijn moeder wakker. Mijn moeder kwam er meteen aan. Mijn moeder heeft de dode kittens in een mooi kistje gedaan en deze hebben we netjes in de tuin begraven. Mijn bedovertrek en lakens zijn die dag ook 5 keer in de wasmachine geweest. Ik heb nog weken nachtmerries van dode kittens gehad, maar ook ontzettend veel geluk ervaren wat niet te beschrijven is in woorden. Renz en haar kittens zijn een blessing. De kittens waren vrij groot bij de geboorte dus gingen we ervan uit dat het katertjes waren. Daarom noemde we ze Fred en Bert.
Na 3 weken konden we beter zien of Fred en Bert een jongen of meisje waren. Bert was toch een meisje, daarom hebben we er maar: ‘tje’ achter geplakt.
Snel werden de karakters van Bertje en Fred duidelijk. De weken verstreken en ik ging steeds meer van Renz houden, maar ook van Bertje en Fred.
Na 10 weken dronken de kittens nog bij Renz.

Vandaag de dag, zijn de kittens vier maanden oud en zijn ze nog steeds bij mij. De katten hebben blijdschap, liefde, gezelligheid en geluk in mijn huis gebracht.
Renz is nog steeds een goede mamapoes die haar kittens wast, de drie katten slapen samen, eten samen, knuffelen samen en spelen samen.

Alles samen in huize ‘de Renzen’.

Geschreven door Renske Wijbenga