25 jaar FELIWAY award

Maandagmorgen. Terwijl Marina de dagelijkse verzorging van de katjes deed en de poets, ging de telefoon. Nog niks vermoedend wat een hectische en emotionele dag het ging worden.

Een medewerker van de milieudienst Arendonk aan de andere kant van de lijn. 2 kittens gevangen en vroeg of deze in de opvang konden komen. Want ze waren best tam in die vangkooi. Geen probleem voor Marina en ze zette alles klaar om de kittens te ontvangen.

Een beetje verbaasd keek ze, toen de medewerker aan de deur stond met een megagrote vangbak, je kon er een beer mee vangen, met daarin 2 pikzwarte kittens in. Het grote en zware gedrocht werd binnen gesleurd en Marina zette zich schrap om deze kleintjes eruit te halen en in een bench te zetten die klaarstond. Noëlla kwam op dat moment ook aan bij Marina.

En waar iedere vrijwilliger steeds voor vreest en bang voor is gebeurd!

De vangbak zelf was zeer lang en diep, en Marina kon amper aan de kittens die helemaal achterin de vangbak in mekaar gedoken zaten. Bij het pakken van het eerste kitten, gebeurde het. Het tweede kitten rent voorbij haar arm, over haar de bak uit en spurt door de woonkamer. Richting de radiator onder het raam. En verdwijnt er achter....

Wat nu? Verschillende pogingen werden ondernomen om het kleintje er vandaan te halen. Maar het kroop steeds verder omhoog of probeerde links of rechts achter de radiator van de hand van Marina weg te komen. Het lukte niet om het kitten te pakken te krijgen, die volledig in paniek achter de radiator zat te miauwen.

De gelatenheid begon om te slaan naar paniek. Terwijl het kitten nog steeds erbarmelijk zat te miauwen. Het lukte niet om het kleintje te pakken te krijgen en van achter de radiator te halen.

Marina besloot mij te bellen, misschien wist ik wel een truc of tip om het kleintje daar vrij te krijgen.

Terwijl ik Marina haar uitleg aanhoor, hoor ik op de achtergrond het kitten vreselijk schreeuwen. Ik suggereer van met een soort swiffer of stofferstok van boven aan de radiator naar beneden te steken en zo het kitten naar beneden te duwen en dat Noëlla klaar staat om het te kunnen grijpen. Ik vraag of ze de radiator niet los kunnen maken van de hengsels, want soms heb je van die soort hengsels waar de radiator in klikt en zo vastzet en dus makkelijk kun losmaken en ietsje kunt kantelen om dan het kitten te pakken.

Nog geen vijf minuten later terug telefoon van Marina en ik hoor haar in paniek en bijna snikkend door de gsm brullen: " Dat kitten is aan het stikken!" . En ze konden er nog steeds niet aan. Het kleintje had zich zo gewrongen achter de radiator en zich "dubbel geplooid" aan zo een hengsel en kon geen kanten meer uit en zat volledig vast. "Ik kom eraan!" brulde ik door de gsm. Ik liet alles vallen, de emmer en dweil in de hoek gooiende...

Ik ben nog nooit zo snel bij Marina geraakt, en dat op de fiets😄 Ikzelf heb niet echt een goede fysieke conditie, maar ik heb nog nooit zo hard gefietst als dat moment. Hijgend en puffend vloog ik de woonkamer binnen, en zag een bibberende Marina staan en een compleet van de kaart en onder de krassen en bebloede Noëlla staan. Naast een gesloopte radiator.....

In die minuten dat ik onderweg was naar Marina, is de man des huizes binnengekomen. Terwijl de dames nog bezig waren met pogingen te doen en de paniek groter werd en het gekrijs oorverdovender werd, werd de koevoet boven gehaald. Het kon niet anders meer om het kleintje te redden. Dit natuurlijk met een lichtelijke boze man die de woonkamer half moest slopen daarvoor. Het was echt secondewerk om het te redden, want het was zichzelf aan het ophangen.

Het puin werd opgeruimd en de radiator werd in de mate dat het nog ging tegen de muur recht gezet. En we konden allemaal even bekomen van de emoties, de paniektranen wegvegen en naar de bench lopen waar 2 zwarte kittens ons boos aankeken. Een sigaretje was toen even echt nodig.....😁

En ik kreeg de eer om deze 2 op te vangen. We wisten dat dit een langdurig proces kon worden, met de nodige blaasconcerten en eventueel bijtincidenten en het misschien toch katjes gaan zijn die terug uitgezet moesten worden. Maar ik durfde dat aan. We gingen wel observeren hoe het met hun ging evolueren.

En zo belanden de zwarte getraumatiseerde dotjes bij mij in opvang. Het begin van een nieuw en intens avontuur voor hun.

Lachen met de ellende:
Elk katje krijgt in ons asiel een "fod nummer" en een letter van het alfabet. Met die letter verzint de opvangmama dan een leuke naam voor het katje. En laat ik nu net de letter.....C krijgen!
Mijn lichtelijke sarcastische humor bedacht meteen een paar "leuke" namen.
Ik stuurde mijn suggesties door naar Marina. Maar die zijn spijtig genoeg met het nodige gelach en hilariteit afgekeurd. Snap eerlijk gezegd niet waarom hoor!
Zijn toch mooie namen voor de twee kittens 😃😃
De afgekeurde namen:
- Cv'ke en Convertorke
-Chauffaugeke
En zo kregen de kleintjes hun naam: Cisse en Cesare.

Elke dag was het dus werken met de katjes. Zacht tegen praten, proberen te aaien (met handschoenen).



Geruststellen en observeren hoe ze reageerden op speelgoed enz. Met Cisse vlotte het wel. De eerste spinbeurtjes kwamen een paar dagen later. Maar ook alleen als ie eerst een paar keer stoer blaasde en dan ineens door had dat die aaitjes op zijn rug en hoofdje best wel leuk waren. Cesare was anders. Wat natuurlijk te begrijpen was na zo een traumatische ervaring. Het was krijsen, blazen en proberen weg te komen.
Ik besloot feliway verdamper in de stekker te steken, in de kamer waar ze verbleven.

Na een weekje of 2 in een bench, ging het deurtje open en kregen ze al wat meer vrijheid in de kamer. Dat vlotte vrij goed en ze gingen op ontdekking. Maar het schuchtere bleef er toch nog wat in. Ik had door dat Cesare toch veel leerde van zijn broer Cisse. Als ik bv een tijdje met Cisse bezig was en deze zich spinnend liet vallen om zijn buikje te tonen, zag je echt Cesare kijken en denken van "mmmm, dat valt precies toch best mee" en dan kon ik tegelijkertijd hem ook de nodige streeltjes geven. Soms snuffelde hij aan de verdamper, net of ie wou zeggen: "mmm, best wel een interessant geurtje!"



Het was elke dag, wekenlang, voorzichtig benaderen, aaien en observeren hoe ze reageerden. De verdamper werd een paar keer hervuld, en bleef dag en nacht in het stopcontact steken.

Een paar dagen later mochten ze van de vrijheid in huis proeven. En kennismaken met de rest van de kattenbende die hier liep. Dat ging vrij goed. Spelen, ontdekken, al die krabpalen in huis en mandjes. Ze vonden snel hun plekje in huis, maar de typische schootplakker zat er nog niet in. Ik probeerde vaak, na mijn handen in te spuiten met Feliway Friends te aaien, en na wat gesnuffel, lukte dat ook vrij goed.



Na de nodige dierenartsbezoekjes kwam het moment aan dat ik besloot dat ze een nieuw thuisje mochten krijgen. En wat een thuisje is er gevonden voor hun. Als opvangmama ben je toch steeds een beetje ongerust als ze vertrekken. Je hebt steeds een beetje een bang gevoel dat ondanks alle info en goeie raad en tips, je telefoon zou gaan en je te horen krijgt dat ze terug moeten komen.
Beide katjes zijn vertrokken naar een gouden mandje, elk hun eigen plekje. En de nieuwe baasjes weten dat ze de katjes de nodige tijd moeten geven. Maar als je dan op een dag foto's ontvangt, met een gelukzalige Cesare in de armen van zijn baasje of een video van Cisse die als een gek achter een laserlichtje aan zit, dat maakt je dag weer goed. En dan weet je waarom je dit allemaal doet....Voor de katjes....en hun personeel!!