25 jaar FELIWAY award

Ons kattenverhaal...

Een paar maanden geleden adopteerden wij een lief klein mannetje. Ik gaf hem de naam Loki, het kattenkwaad spatte namelijk echt van zijn snoetje. Binnen het uur was hij echt "mijn" kattenkindje, het was liefde op het eerste gezicht tussen ons. Hij viel meteen in slaap in mijn armen, en zo was de toon meteen gezet. Dat lieve ventje... Ik moet nog steeds huilen als ik er aan denk.
Hij was zo ontzettend lief. Zo aanhankelijk. Ik spendeerde elk uur met hem, en werd al snel één-armig, omdat het kereltje altijd en overal in mijn andere arm lag. Ik stond te poetsen, koken, op te ruimen, lezen, ... wat dat ook met Loki in mijn arm of in mijn nek. Die blikken van bewondering, die tussen ons over en weer gingen... Mijn vriend liep er maar bij voor spek en bonen haha. Het was heel duidelijk wie Loki als zijn mens gekozen had.
Hij had een reuteltje in zijn ademhaling. Kreeg daar heavy medicatie voor. En ging alleen maar achteruit. Hij werd nog aanhankelijker, als dat al mogelijk was. Ging aan de papfles; ik kookte zijn pap steevast met hem in mijn andere arm. Ik moest hem helpen om naar de wc te gaan, om zijn medicatie binnen te krijgen. Ik veegde zijn achterwerk schoon, waste hem als hij een ongelukje had, kroop 2 uur met hem onder een deken als hij rilde van de kou. Hij sliep altijd op mijn buik of in mijn oksel. Ojee, hier gaan we weer - de tranen spatten weer op het toetsenbord... Ik mis hem zo...
Hij werd niet beter. Kreeg het moeilijker. Kon niet meer naar de wc gaan. Moest naar de kliniek. Ik mocht hem daar gelukkig wel bezoeken, maar jeetje, wat was dat zwaar... Hem daar moeten achterlaten... Met een lege mand naar huis... Hij leefde helemaal op toen ik op bezoek ging. Ik mocht helpen met het lavement, omdat de dierenarts zag hoe rustig hij bij mij was. Hij vertrouwde me 100%, mijn lieve Loki. Alles mocht ik met hem doen.
Als het puur van de liefde af hing, was hij nu een oersterke tijger. Maar het hing van zo veel meer af... En we redden het niet. Hij had zo veel pijn. Kon niet naar de wc gaan. En toen hij krijste van de pijn, heb ik hem laten gaan. Ik heb zo weinig van hem... Een boel foto's natuurlijk, en een afdruk van zijn pootje. En heel veel schuldgevoel. Er was niets dat ik nog had kunnen doen - het was aangeboren, en we hadden geen enkele kans. Maar wat doet het pijn...
Ik heb heel lang gehuild - dat doe ik nog steeds. Ik ben een rijker mens, doordat ik hem in mijn leven, hart en armen heb mogen houden. Maar wat mis ik dat kereltje... Wat doet mijn hart nog steeds pijn...

Na intens te rouwen kon mijn vriend het verdriet niet meer aanzien. Ik kreeg een nieuw kattenkindje. Ik wist niet goed wat doen - ik voelde me zo schuldig tegenover Loki. Het voelde als verraad. Ik stond er dus op een heel ander kindje uit te kiezen - het werd een rosse dame. Ik noemde haar Sansa.
Sansa is héél anders dan Loki. Die eerste week was ze erg schuw en bang. Ze is geen schootzitter, maar wordt ondertussen wel heel graag geaaid. Ze slaapt de helft van de tijd bij mij. Ze is een zelfstandige dame die weet wat ze wil. Heel lief, en heel erg open gebloeid. De koningin des huizes, en ik ben haar onderdaan haha. Ze is echt mijn maatje geworden, en is graag in mijn buurt. We hebben onze routine gevonden, en hoewel ze geen knuffelmonster is, zijn we heel blij met elkaars gezelschap.
Toen we Sansa 5 weken hadden, kreeg ik een berichtje van haar fokker. Haar zusje was nog steeds niet geadopteerd. Na er over na te denken, zijn we haar ook gaan ophalen. En zo hebben we plots 2 kattenkindjes in huis, en 3 in onze harten. Arya is hier nu nog geen week, en is nog vrij bang naar ons toe, maar het betert zienderogen elke dag. Net zoals Sansa, 6 weken geleden :) We geven haar alle tijd die ze nodig heeft om te wennen, en ondertussen trekt ze zich aan haar zusje op. Het zijn 2 figuren hoor haha. Werken samen om het koekjesblik open te krijgen, en nemen dan om de buurt een hapje. Spelen, ravotten, jagen en slapen samen.
Ik was een beetje bang dat Sansa minder aanhankelijk naar ons toe zou worden eens zusje Arya hier was, maar dat blijkt niet zo te zijn. Toen ik gisteren in bad ging, kwam Sansa zoals altijd bij mij zitten, en heeft ze een dutje in de handdoeken-kast gedaan. Ze is en blijft mijn meissie, ook nu Arya hier is. Arya doet het goed - ze ontdekt, gaat op avontuur, en komt mee met Sansa in onze buurt zitten. Nog eventjes, en dan kunnen we haar ook fijn aaien en knuffelen!
Gisteren lagen ze voor het eerst echt samen te slapen en knuffelen. Ontzettend schattig om hen samen bezig te zien!

Ze vervangen Loki natuurlijk niet - maar hebben hun geheel eigen plekje in onze harten ingenomen. Zoals mijn broer destijds na Loki zei: je hebt nog zooo veel liefde om aan kattenkindjes te geven. Die verdienen dat ook. En dat is zo! Onze harten zijn groot genoeg voor hen allemaal.

Dus nu heb ik hart vol kattenpootjes! Mijn lieve Loki, Sansa en Arya.
Op de foto: links boven Loki - rechts boven Sansa - links onder Arya - rechts onder Sansa & Arya.