Przyjazd do pracy, głośny płacz na jednej z hal produkcyjnych. Stróż mówi, że już tak kolejną godzinę coś zawodzi. Namierzamy dźwięk- sterta śmieci przeznaczona do sprasowania. Grzebiemy, delikatnie przekładamy- jest! Maleństwo wielkości chomika. Głodne i wyziębione, na dworze sporo na minusie. Szybki urlop w pracy i szukanie mleka zastępczego. Nigdzie! Żaden gabinet, żaden zoologiczny. Ostatni sklep- bingo! Lecimy karmić. Masowanie brzuszka, wszelkie potrzeby spełnione i śpi. Wizyta u weterynarza wykazała duże wyziębienie, więc ogrzewamy termoforem. Następne dwa miesiące z górki, aż do jednego upadku- wtedy ruszyła lawina. Prawdopodobnie złamania z czasu, gdy był „chomikiem” się źle zrosły, do tego uraz kręgosłupa i jak się okazało- krzywica. Być może on był tym najsłabszym- porzuconym przez matkę. Być może zginęła pod pociągiem- pare metrów dalej były tory. Nie wiemy, nie to teraz jest ważne. Rokowania- bardzo słabe, lekarz mówi, żeby przygotować się na najtrudniejsza opcję. Przychodzimy do domu i zapakowuje cisza, która wybrzmiewają wszystkie kotłujące się uczucia. Mały się wybudza, a my już szukamy ortopedów, fizjoterapeutów i chirurgów. Kręgosłup nieoperowalny. Złamania spowodowały zły rozwój miednicy. Zaczęła się weterynaryjna karuzela- od jednego do drugiego- milion sposobów terapii- lasero, magneto, masaże, bieżnie wodne, pływanie. Bolesne zastrzyki, krzyk i jego płacz. I w końcu ten dzień- wstał. Światełko w tunelu. Ale Lexus nie był cierpliwy. Zakosztował chodzenia i próbował coraz więcej- pod nadzorem, powolutku. Sam zaczął się załatwiać. Dzięki fizjoterapii miednica rozszerzyła się i mógł to robić bez problemu. Teraz ma 9 miesięcy. Jest z nami, choć 5 razy skazywano go na uśpienie. Chociaż nie skacze jak zdrowy kot, robi wszystko inne. Kocha, tuli, gryzie i drapie, a także eliminuje wszystkie muchy w domu ;)