Kochani opiszę Historie kotki "Tisia", cudownej kotki która na każdym kroku pokazuje nam jak nas kocha.
Zacznę od początku. A więc był rok 2010 wyjechaliśmy z mężem do Anglii, bardzo nam brakowało rodziny. Byliśmy tak bardzo samotni, pragnęliśmy mieć kogoś kto powodował by uśmiech na twarzy i wypełniał nasze serca miłością. Długo czekaliśmy aż nadszedł ten miesiąc wrzesień 2021 roku. To wtedy sąsiadka podarowała nam kociaczka Malutką Tisie, oczarowała nas. Od razu ją pokochaliśmy. Wszędzie jej było pełno, latami witała nas w drzwiach po pracy. Przytulała się,  a czasami nawet złapała za palec, aby się z nią pobawić 😉
Wiele musiała zrozumieć, tak szybko dorastać. Gdy my jechaliśmy do rodziny w Polsce 17 godzin na 2 tygodnie. Ona była w hotelu, sama z obcymi ludźmi.  Nigdy tego nie lubiła, tak strasznie się stresowała. Płaczliwe odgłosy oddawała gdy ją zawoziliśmy. Ale gdy już odbieraliśmy ją już tak bardzo stęsknieni, a ona jak szalona mruczała, ocierała, i przytulała się ze szczęścia. Nawet łezka w oku się zakręciła, bo w końcu, to członek naszej rodziny. Często mówiłam do kici, że kiedyś nadejdzie dzień i już nie będzie na nas czekać, tylko pojedzie z nami do domu. Do Polski, do swojego domu. Zawsze patrzyła tak jakby rozumiała, że tak będzie.  Minęło 11 lat, mnóstwo rozmów do kici że nadejdzie ten dzień że pojedziemy do domu, naszego domku i będzie szczęśliwa. No i nadszedł ten dzień mnóstwo spraw i przygotowań do powrotu. Zmartwień co z kicią jak ona sobie z tym poradzi. Kicia bała się plastikowego transportera, i płakusiała kiedy zawoziliśmy ją ,czy to do hotelu,  czy to do weterynarza. Tak naprawdę,  bałam się że będzie to ciężka podróż. Więc kupiłam mięciutki transporter, przekupstwem pokonała strach i wchodziła do niego bez stresu. Uff pomysłam, jeszcze zostanie tylko kilkunastogodzinna podróż do Polski. Do domu. Z Tisia. Podróż niestety nie była piękna bo od piątku wczesnego rano, trwała do niedzieli nadrana. Mieliśmy mnóstwo komplikacji, problemów  z samochodem. Kicia była naprawdę dzielna. Niestety nie chciała jeść, ani skorzystać z kuwetki (wiele razy stawaliśmy aby z niej skorzystała), czasem lekko liznęła wody. Bałam się o nią, ale w jej oczach było widać spokój. Tak jakby czuła i wiedziała gdzie jedzie. hmm tak strasznie się bałam. Cali zapakowani, problemów pełno, stąd takie opóźnienie. A ona kiedy coś się działo patrzyła, wystawiała główkę jakby chciała powiedzieć " nie martwcie się będzie dobrze, nie stresujcie się" nawet za-miłkała. Bo my już byliśmy bardzo wykończeni. A co dopiero ona. W końcu samochód dowiózł nas, z ciężkim trudem do domu. Nie było wody, centralnego i było zimno. Był to już środek października 2021. Wypuściliśmy ją z transportera, pierwsze co, to do kuwetki, no i piciu, baa no i jeść.  Była zdezorientowana, ale jak nigdy nie wystraszona. Wydaje mi się, że wiedziała, że jest już w domku o którym jej zawsze mówiłam. Po raz pierwszy nie chowała się ze strachu przed nowym miejscem. Rozpaliliśmy w kominku. Wypakowaliśmy tylko łóżko i położyliśmy się spać, ale nie sami, o nie...nie...., z Tysią.  My nie ruszyliśmy nawet palcem, a Kiciusia hihihi ogonkiem. I tak sobie żyjemy szczęśliwy, razem. Po jej zachowaniu, głęboko wierzę, że rozumiała więcej niż mi się wydawało. Kocham ją, i nie wyobrażam sobie dnia, w którym może mi jej zabraknąć.